The Day the Sun Disappeared (or) The Treasures He Left Behind / နေရောင်ပျောက်သောနေ့ (သို့) သူချန်ခဲ့သော ရတနာများ (Eng-Myan)

Dates have the power to leave deep marks on people's hearts. Dates like July 19th, February 2nd, and November 9th are remembered as days when the sunlight vanished—or when light itself disappeared from the world. And now, another date has joined that list: July 10th.

While listening to the news, I suddenly heard:

“Writer Maung Thachyo passed away on July 10th.”

At first, I couldn’t believe it. I wondered if it might be false information. But when a trusted news outlet shared the same news, I had no choice but to accept the truth—with a heavy heart.
Some truths are just too painful to accept.
These are the bitter truths—the ones that break our hearts.

On July 10th, a star that once brought light to the world has fallen.
And that light he gave us wasn’t just valuable—it was priceless literature.

---

The Treasures He Left Behind

Maung Thachyo’s book "For My Daughter to Read" was a familiar sight in bookstores and libraries. I used to see it often. But as a man, I had assumed it wasn’t meant for me and always ignored it, choosing other books instead.

But today, as I was reading tributes about the late author, I noticed that "For My Daughter to Read" was one of the most admired works he had written. That made me curious—so I went to the library to find it.

The power was out at the library, so I had to use my phone flashlight and spent nearly 30 minutes searching. At the counter, there was a young man and woman, and the girl seemed to be a volunteer. Their interactions suggested they were likely a couple. I didn’t want to disturb them, so I continued my search alone.

When I finally found the book, I opened the cover and began reading the first few pages. Then I flipped to the back cover—and there, I saw this passage:

Hair-thin strands,
One by one,
From root to tip,
Are carefully styled every day and night,
To become more and more beautiful.

But in this modern era,
We seem to have forgotten
To style and care for our hearts in the same way.

To look beautiful…
Often just means:
To please society’s expectations.

This book helps you beautify your soul.
Though it's titled “For My Daughter to Read,”
Sons, too, can read it.

Reading that made me smile.

"Sons, too, can read it"—how true.

Even though the book says it’s for daughters, it became clear to me after reading it that this book is meant for all people who breathe and feel. It’s full of reflection on the emotions and unnoticed matters that surround us in daily life. While it’s framed as a father speaking to his daughter, the themes apply to everyone—highlighting the kinds of attitudes and mindsets we all need to cultivate.

The one who wrote such precious words has now moved on to another world.
But what he left behind are literary gems—treasures of great value.

---

Originally written in Myanmar and translated to English by ChatGPT

#KoKoMoeHein
@myanmarkoko

---

---

_{Myanmar Language}

---

နေရောင်ပျောက်တဲ့နေ့ (သို့) သူချန်ခဲ့သော ရတနာများ

ရက်စွဲများသည် လူတွေရဲ့ နှလုံးသားကို ချေမွနိုင်စွမ်းရှိ၏။ ၁၉ ဇူလှိုင်၊ ၂ ဖေဖော်ဝါရီ၊ ၉ နိုဝင်ဘာ စသည့် နေ့စွဲများသည် နေရောင်ပျောက်သော သို့မဟုတ် အလင်းရောင်ပျောက်ဆုံးသော နေ့ရက်များ ဖြစ်ကြသည်။ ယခု ထိုထိုသော နေ့စွဲများတွင် ၁၀ ဇူလှိုင် သည်မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ရပြန်လေပြီ။

သတင်းနားထောင်ရင်း ကြားလိုက်ရသည်က "ဇူလှိုင် ၁၉ ရက်နေ့တွင် စာရေးဆရာ မောင်သာချို ကွယ်လွန်"။ သတင်းအမှားများ ဖြစ်လေမလားဟု မယုံနိုင်သေး။ ယုံကြည်ရသော သတင်းဌာနမှ ထိုအကြောင်းကို မျှဝေလာသည့်အခါမှာတော့ ဝမ်းနည်းစိတ်ဖြင့် အမှန်တရားကို လက်မခံချင်ပဲ လက်ခံလိုက်ရသည်။ တချို့သော အမှန်တရားတွေက လက်ခံရန် ခက်ခဲလွန်းလှသည်။ ထိုအရာများမှာ အမှန်တရားဆိုပေမဲ့ ခါးသီးသော အမှန်တရားများ၊ နှလုံးခြွေသော အမှန်တရားများပင်ဖြစ်သည်။ ဇူလှိုင် ၁၀ ရက်နေ့တွင် လောကကြီးအား အလင်းပေးသော ကြယ်တစ်စင်း ကြွေကြခဲ့ရပြန်ပြီ။ သူပေးခဲ့သော အလင်းရောင်သည် တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်သော အဖိုးတန်စာပေများပင် မဟုတ်ပါလော။

သူချန်ခဲ့သော ရတနာများ

မောင်သာချို "သမီးဖတ်ဖို့" တဲ့ ယခင်က စာအုပ်ဆိုင်နှင့် စာကြည့်တိုက်သွားတိုင်း ထိုအုပ်ကလေးအား မကြာခန တွေ့ရတက်သည်။ ကျွန်တော်က ယောကျာ်းလေးမို့ ဒီစာအုပ်က ကျွန်တော်နဲ့ မဆိုင်ဟု မှတ်ယူကာ လျစ်လျူရှုခဲ့မိသည်။ တခြားစာအုပ်များကိုသာ ရွေးချယ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သည်ကနေ့တော့ စာရေဆရာ မောင်သာချို ကွယ်လွန်သည့် သတင်းများထဲတွင် ဆရာရေးသားခဲ့သော စာအုပ်များအနက် "သမီးဖတ်ဖို့" စာအုပ်အားအလေးပေး ရေးထားတာကို ဖတ်မိသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုစာအုပ်ကလေးအား ဖတ်ရှုဖို့ စာကြည့်တိုက်သို့ သွားရောက်ခဲ့သည်။ စာကြည့်တိုက်မှာ မီးမလာ၍ မိမိ၏ဖုန်းမီးဖြင့် အချိန်တော်ကြာ ရှာယူရသည်။ စာကြည့်တိုက် ကောင်တာမှာ မိန်းကလေးတစ်ဉီးနှင့် ယောက်ျားတစ်ဉီးရှိသည်။ သူတို့ကို မေးမြန်းလျှင်တော့ စာအုပ်ကို ပိုမြန်မြန် ရှာတွေ့နိုင်မည်။ သို့သော် သူတို့နှစ်ဉီး၏ ပြောပုံဆိုပုံနှင့် စကားအသွားအလာက သမီးရည်းစားပုံစံမျိုးဖြစ်ဟန်တူသည်။ ကောင်မလေးကတော့ စာကြည့်တိုက်၏ Volunteer ဖြစ်ဟန်တူသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့အား မနှောက်ယှက်ချင်သောကြောင့် မိမိဖာသာ လိုချင်သော ထိုစာအုပ်အား ၃၀ မိနစ်ခန့် ရှာယူခဲ့ရသည်။ စာအုပ်ကိုတွေ့တော့ မျက်နှာဖုံးနှင့် ပထမစာမျက်နှာများကို ဖတ်မိသည်။ ထို့နောက် စာအုပ်နောက်ကျောအား ကြည့်မိသောအခါ စာတစ်ချို့ ရေးသားထားသည်။

ဆံခြည်မျှင်ကလေးများ
တစ်မျှင်ချင်း တစ်ပင်ချင်းမှသည်
ခြေသန်းဖျားကလေးဆီသို့
ရောက်သည်အထိ
လှဖို့ ပို၍လှဖို့
နေ့နေ့ ညည အားသွန်ခွန်စိုက်
ပြုပြင်စီရင်နေကြသည်
ဤခေတ်ကာလကြီးထဲ၌
စိတ်ကို လှအောင်ပြုပြင်ဖို့ကိုကား
မေ့လျော့နေခဲ့ကြဟန်တူပါသည်။
လှအောင်ပြုပြင်တယ်ဆိုတာ
လူ့အဖွဲ့အစည်းက ကြိုက်အောင်
လုပ်တာပါပဲ
သည်စာအုပ်က စိတ်ကိုလှအောင်
ပြုပြင်ပေးတဲ့စာအုပ်။
သမီးဖတ်ဖို့ဆိုသော်လည်း
သားတွေပါ ဖတ်လို့ရတဲ့ စာအုပ်။

အထက်ပါစာသားအား ဖတ်မိတော့ ကျွန်တော်ပြုံးမိသည်။ "သားတွေလည်း ဖတ်လို့ရတာပဲ" ဟုတ်ပါသည်။ သည်စာအုပ်ကလေးသည် သမီးဖတ်ဖို့ ဆိုပေမဲ့ အသက်ရှူသည့် လူသားတိုင်းဖတ်လို့ရသည့် စာအုပ်ဖြစ်ကြောင်း ဖတ်ရှုပြီးသည့်အခါမှ နားလည်သဘောပေါက်သွားသည်။ လူ့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရှိသော စိတ်နေစိတ်ထားများနှင့် သတိမမူမိသော အကြောင်းအရာများကို ရသမြောက်စွာရေးသားထားသည်။ သမီးကို ဖခင်ကပြောပြထားသည့် ဟန်ရေးသားထားပေမဲ့ အကြောင်းအရာများက လူတွေအားလုံးနှင့် ဆိုင်သည့် ပြုပြင်ရမည့် စိတ်နေစိတ်ထားများကို မီးမှောင်းထိုးပြထားပါသည်။ ယခုကဲ့သို့ အဖိုးတန်စာပေများကို ရေးသားခဲ့သောသူသည် ဘဝတစ်ပါးသို့ ကူးပြောင်းသွားခဲ့ပြီ။ သူပေးခဲ့တဲ့အမွေကတော့ အဖိုးတန်စာပေ ရတနာတွေ...

---

ကိုကိုမိုးဟိန်း
@myanmarkoko

---

Photos by: me