Życie to śmiertelna choroba

Pewnego razu opuściliśmy boisko, nie wiedząc, że w tym składzie już się nie spotkamy. Nie zdawaliśmy sobie sprawy, że to ostatni beztroski czas, gdy młodość ustępowała dorosłości.

Pewnego razu przesłuchaliśmy ulubioną płytę, nie wiedząc, że tak dobra muzyka już raczej nie wróci. Że w tej materii stare jest dobre.

Pewnego razu opuściliśmy szkolne mury, nie zdając sobie sprawy, że kończą się beztroskie lata, gdy rodzice wiedzą, jak pomóc. I choć daliśmy sobie słowo, że gdzieś tam kiedyś się zdzwonimy, najczęściej tak się nie stało.

Pewnego razu wyłączyliśmy ulubioną grę, nie wiedząc, że powrót po latach będzie niemożliwy lub koszmarnie trudny na nowszych sprzętach.

Pewnego razu poznaliśmy osobę, która miała być tę jedyną. Wtedy nie wiedzieliśmy, że pierwsze miłości najczęściej przemijają, a relacje buduje się na zasadzie prób i błędów.

Pewnego razu nie doceniliśmy rad rodziców, nie wiedząc, że w przyszłości dzieciaki będą czerpać rady od tiktokowych znawców życia.

Pewnego razu poszliśmy do pracy pełni nadziei, lecz rutyna tak szybko zabrala zapał.

I może dawniej nie było lepiej (o czym w kolejnym blogu). Jednak poczucie dziecięcej i młodzieńczej wolności jest nie do przecenienia. A jeśli to dzieciństwo było szczęśliwe, mieliśmy co jeść i mogliśmy liczyć na rodziców, mieliśmy więcej szczęścia niż cała światowa populacja.

Życie to powolna i śmiertelna choroba. Chciałoby się złapać tę młodość, pobawić się jeszcze, lecz wyzwania dorosłości rzucają przed nami pracę, schorzenia i nerwy. Ja chyba kolejne lata w kalendarzu muszę po prostu zaakceptować, chociaż kolejne urodziny już chyba cieszyć nie będą. Zrobię dobrą minę do złej gry i podziękuję za życzenia.