"Liczby Charona" - Marek Krajewski

Mam ostatnio „szczęście” do zaczynania cykli od środka. Tyle w tym wszystkim dobrego, że kolejny raz okazało się, że wiele cykli łączą jedynie postacie bohaterów, same wydarzenia już nie koniecznie. Jeżeli zatem autor nie będzie dążyć do bazowania na wcześniejszej wiedzy czytelnika, można bezpiecznie czytać przeróżne „wyjęte ze środka” pozycje.

„Liczby Charona” okazały się w miarę udanym kryminałem. O ile Piasecki porwał mnie zupełnie, o tyle Krajewki tylko trochę zaciekawił. Nie miałem problemu, żeby odłożyć książkę, gdy było trzeba zająć się czymś innym. Nie zastanawiałem się specjalnie, co będzie dalej. Powieść leżała sobie na stoliku przy kanapie i jeżeli mialem chwilę – czytałem.

Ogólnie było przeciętnie. Jest to o tyle zaskakujące, że zagadki nie były oczywiste. Chwilami wymagały większego skupienia niż mają to do siebie typowe powieści kryminalne. Smaczki językowe / filozoficzne / historyczne (akcja dzieje się we Lwowie w okresie międzywojennym) / matematyczne itp. - też trafiły się na przyzwoitym poziomie.
Z jednej strony czytelnik nie czuję się kompletnie zagubionym nieukiem, z drugiej ma szansę dowiedzieć się czegoś nowego. Lubię takie książki, które poza ogólną zabawą próbują bonusowo trochę połechtać moje ego, a trochę zmusić do wysiłku. Tutaj jednak coś nie zaskoczyło.
Nic mnie szczególnie nie zraziło – a autor trochę prowokował dość brutalnymi opisami rzeczywistosći. Nic mnie też nie porwało.

Całość wydała mi się dziwną mieszanką tygodnika popularnonaukowego, kryminału i plotkarskiego czasopisma. Każde mogę przeczytać, każde może być lepsze, gorsze, przeciętne. Ich wymieszanie niczego nowego nie stworzy.

Pod względem warsztatowym muszę oddać autorowi umiejętności. Fabuła została gładko opakowana zgrabnym językiem, umiejętnym opisem (dla niektórych może on okazać się nazbyt dosadny, realistyczny, czy brutalny) i poprawnie zbudowanymi bohaterami.
Nawet gdy spotykamy postać skrajnie sadystycznego złoczyńcy, arcywroga dla naszego jakże ludzkiego detektywa – to jego postać mieści się w granicach wiarygodności. Czytelnik jest w stanie uznać, że taki człowiek może istnieć i zachowywać się w ten sposób. Wbrew pozorom jest to potrzebna umiejętność, bo chyba każdy z nas potrafi wskazać przypadek, gdy „zły” był „taaaaaaki zły”, że aż śmieszny lub po prostu niewiarygodny. W tym przypadku zły jest … zły… i wystarczająco realny, aby czytać dalej.

Mam z przygodami detektywa Popielskiego problem. Nie porwały mnie… ale zaintrygowały na tyle skutecznie, żebym był gotów spróbować jeszcze raz. Na LubimyCzytać trafiłem na opinię, że „Liczby Charona” są najsłabszą pozycją w serii. Jeżeli byłaby to prawda i każde kolejne podejście do prowadzonych przez Edwarda śledztw może być tylko lepsze… Chyba skuszę się na jeszcze jedno spotkanie. Sama pozycja 5 (no może 5.75, gdyby tak się dało) / 10.
Równocześnie doceniam kunszt autora. Pisze w sposób, który czyta mi się dobrze. Tutaj zwyczajnie rozminęliśmy się w szczegółach. Myślę, że warto będzie się jeszcze spotkać.