Warmth, Tea, Cat and an Unexpected Picnic (eng-tr)

Hello evetyone,
There are winter days that pretend to be spring, and last Saturday was exactly that kind of day. The air was strangely soft, the light gentle, almost as if the season had briefly forgotten itself. I felt a quiet pull to step outside, so I grabbed my book, made myself a cup of tea, and walked to the small park near my home. The streets were full of people taking advantage of the unexpected warmth—children chasing each other, elderly couples strolling slowly, and a few solitary walkers like me, each lost in their own thoughts. That mix of stillness and life is something I’ve always loved about these in-between days.

Kışın kendisini unutturup bahara benzediği günler vardır; geçen cumartesi tam olarak öyle bir gündü. Hava yumuşacıktı, ışık sakin ve nazikti sanki mevsim kısa bir süreliğine hafızasını kaybetmiş gibiydi. İçimde dışarı çıkmaya dair hafif bir dürtü hissettim. Kitabımı aldım, bir de çay yaptım ve evime yakın parka doğru yürüdüm. Sokaklar beklenmedik sıcaklığın tadını çıkaran insanlarla doluydu; birbirini kovalayan çocuklar, ağır adımlarla yürüyen yaşlı çiftler, bir de benim gibi kendi düşüncelerine dalmış yalnız yürüyenler… Bu ara mevsim günlerinde hem sakinlik hem de hayat aynı anda akar ya, işte o hissi hep sevmişimdir.

After walking for about half an hour, I found an empty gazebo and sat down, grateful for the small pocket of quiet. I opened my book and tried to read, letting the warmth settle around me. But not long after, a group of women approached, smiling, and asked if they could share the table since there wasn’t enough space elsewhere. I said yes, of course. Within minutes they had spread a colorful cloth from their home, unpacked their containers, and turned the table into a cheerful picnic. And then—they prepared a plate for me. Potato salad, stuffed vine leaves, a slice of cake. Everything tasted homemade, warm, and full of kindness. I loved it, even though—ironically—I couldn’t focus on my book at all after that.

Yarım saat kadar yürüdükten sonra boş bir kamelya buldum ve o küçük sessizliğe sığınıp oturdum. Kitabımı açtım, sıcak havanın rahatlığını üzerime almaya çalıştım. Ama çok geçmeden bir grup kadın gülümseyerek masayı benimle paylaşmak isteyip istemediğimi sordu, çünkü başka boş yer yokmuş. Elbette kabul ettim. Birkaç dakika içinde evden getirdikleri örtüyü serdiler, kaplarını açtılar ve masa bir anda neşeli bir piknik alanına dönüştü. Sonra… bana da bir tabak hazırladılar. Patates salatası, yaprak sarma, bir parça kek… Hepsi ev yapımıydı, sıcaktı, samimiydi. Çok hoşuma gitti; tek sorun şu ki, o andan sonra kitap okumaya odaklanmam tamamen imkânsız hale geldi.

Instead, I watched an anime I had downloaded earlier, letting the story wash over me the way light waves move over a quiet lake. After two episodes, I thanked the women for their hospitality and warmth, packed my things, and started walking back home. That was when a small cat noticed me—one of those curious little ones that walk as if they already know your entire life story. It followed me for a while, weaving around my steps, brushing against my shoes. I stopped, talked to it a bit, petted its soft fur, and wished I had a home where I could take it in. But I knew I couldn’t. So eventually, gently, our paths separated.

Onun yerine, daha önce indirdiğim bir animeyi açıp iki bölüm izledim; hikâye üzerimden sessiz bir gölün yüzeyinden geçen dalgalar gibi geçti. İki bölümün ardından kadınlara misafirperverlikleri için teşekkür ettim, eşyalarımı topladım ve eve doğru yürümeye başladım. O sırada küçük bir kedi beni fark etti—sanki hayat hikâyemi önceden biliyormuş gibi meraklı, özgüvenli bir kedi. Bir süre peşimden geldi, ayaklarımın etrafında dolaştı, ayakkabılarıma süründü. Durup onunla konuştum, sevdim, tüylerinin yumuşaklığını hissettim. Keşke eve alabilecek durumda olsaydım, ama olmadığını biliyordum. Bir noktada yollarımız nazikçe ayrıldı.

By the time I reached my street, the air had cooled again. Winter had remembered itself. Still, the warmth of the day stayed with me—the unexpected spring weather, the shared meal, the small kindnesses, the wandering cat, the feeling of being gently connected to the world. I haven’t posted in a while, but this day felt worth sharing. Even though it still hasn’t snowed here, and we continue to wait, the day carried its own kind of quiet beauty. Sometimes the softest moments ask the loudest to be remembered.

Sokağıma geldiğimde hava yeniden serinlemişti. Kış, kim olduğunu hatırlamıştı. Yine de günün sıcaklığı içimde kaldı—beklenmedik bahar havası, paylaşılan yemek, küçük nezaketler, benimle yürüyen kedi, dünyaya sessizce bağlandığımı hissettiren o anlar… Uzun zamandır bir şey paylaşmadım, ama bu gün anlatılmayı hak etti. Buraya hâlâ kar yağmadı, beklemedeyiz. Yine de gün kendi içinde ayrı bir güzellik taşıyordu. Bazen en yumuşak anlar, en çok hatırlanmak ister.