My Trip to Kütahya/Turkey– A Day Full of Family, History, and Calm Streets (Eng-Tr)

Our journey to Kütahya started very early in the morning. It was still dark when we left Istanbul around 5 a.m., the car filled with quiet excitement and the smell of coffee. My mother, my brother, and I were heading to see another brother who had completed his military service in Kütahya. It had been a long month, and we were all eager to see him again. We had our simple breakfast in the car—cheese sandwiches, tea in thermoses, and some snacks—while watching the sunrise slowly paint the sky.

Kütahya yolculuğumuz sabahın erken saatlerinde başladı. Hâlâ hava karanlıkken, saat 5 civarında İstanbul’dan yola çıktık. Arabada hafif bir heyecan ve kahve kokusu vardı. Annem, erkek kardeşim ve ben, askerlik görevini Kütahya’da tamamlayan diğer kardeşimi almaya gidiyorduk. Uzun bir ay geçmişti, hepimiz onu yeniden görmek için sabırsızlanıyorduk. Kahvaltımızı arabada yaptık — peynirli sandviçler, termoslarda çay ve birkaç atıştırmalıkla birlikte güneşin gökyüzünü boyamasını izledik.

The road to Kütahya took around four hours. As we approached the city, the scenery changed from highways to rolling hills and open fields. There was a calmness to the landscape that felt refreshing after the busyness of Istanbul. By the time we reached the military area, families were already gathering, some holding flowers, others waving flags. There was a mixture of pride and longing in the air—typical of every military homecoming in Turkey.

Kütahya’ya yolculuğumuz yaklaşık dört saat sürdü. Şehre yaklaştıkça manzara otoyollardan yeşil tepeler ve açık arazilere dönüştü. İstanbul’un kalabalığından sonra bu sakinlik insana huzur veriyordu. Askeri alana vardığımızda aileler çoktan toplanmıştı; bazıları ellerinde çiçek, bazıları Türk bayrağı taşıyordu. Havada gururla karışık bir özlem hissediliyordu — her asker uğurlaması veya karşılama töreninde olduğu gibi.

The ceremony itself was both emotional and disciplined. Rows of soldiers stood tall in their uniforms, their steps echoing through the hall as the national anthem filled the air. Families watched with tears and smiles, phones raised to capture every second. It was one of those moments when you truly feel the unity of people and the strength of family ties. When we finally reunited with my brother, it was a warm, heartfelt embrace — the kind that says “You’re home now.”

Tören hem duygusal hem de disiplinliydi. Askerler sıra sıra dizilmişti, üniformaları içinde dimdik duruyorlardı. İstiklal Marşı çalarken adımlarının sesi salonda yankılanıyordu. Aileler hem gözyaşlarıyla hem de gülümsemelerle izliyordu, herkes telefonuyla o anları kaydediyordu. İnsan o an hem millet olmanın birliğini hem de aile bağlarının gücünü hissediyor. Nihayet kardeşimize sarıldığımızda içten bir sıcaklık yayıldı — “Artık evdesin” diyen bir sarılmaydı bu.

After leaving the military area, we were all quite hungry. Since we had started the day so early, it was already around noon. We found a cozy restaurant in the city center and decided to try local dishes. The food was rich and flavorful — we had a fresh salad with walnuts and pomegranate sauce, and of course, the famous Kütahya-style mantı topped with yogurt and mint. It was the kind of meal that makes you feel both full and happy, especially when shared with family.

Askeri bölgeden ayrıldıktan sonra hepimiz oldukça acıkmıştık. Güne çok erken başladığımız için öğle saatleri olmuştu. Şehir merkezinde küçük ama sıcak bir restoran bulduk ve yerel yemekleri denemeye karar verdik. Yemekler lezzetli ve bol aromalıydı — cevizli, nar ekşili salata ve üstü yoğurt ve nane ile süslenmiş Kütahya usulü mantı yedik. Ailece yenilen o yemek, insanın hem karnını hem kalbini doyuran türdendi.

Once we were full, we decided to explore the city a bit. We had heard about a historical street called Germiyan Sokak, famous for its old Ottoman-style houses and restored mansions. As we walked there, the weather was mild and sunny. The narrow cobblestone streets were lined with traditional buildings — wooden windows, embroidered eaves, and colorful flower pots on the balconies. Each house seemed to carry the memory of centuries past.

Yemekten sonra şehri biraz keşfetmeye karar verdik. Osmanlı döneminden kalma tarihi evleriyle ünlü Germiyan Sokağı adında bir yer olduğunu duymuştuk. Oraya doğru yürürken hava ılık ve güneşliydi. Dar taş sokakların iki yanında geleneksel evler sıralanmıştı — ahşap pencereler, işlemeli saçaklar ve balkonlardan sarkan renkli saksılar… Her ev sanki geçmiş yüzyılların hikâyesini sessizce anlatıyordu.

Inside some of the old mansions, we found small museums and gift shops filled with Kütahya’s famous porcelain works. The delicate patterns and vivid colors were a clear reminder of the city’s artistic soul. From vases and tiles to jewelry and decorative plates, everything reflected fine craftsmanship. However, the streets were surprisingly quiet. Perhaps because it was Monday, there weren’t many tourists around, which gave the area a calm and nostalgic feeling.

Bazı eski konakların içinde küçük müzeler ve hediyelik eşya dükkânları vardı; hepsi Kütahya’nın ünlü porselen işleriyle doluydu. İnce desenler ve canlı renkler, şehrin sanat ruhunu açıkça yansıtıyordu. Vazolardan tabaklara, takılardan süs eşyalarına kadar her şey ince bir el işçiliğinin ürünüydü. Ancak sokaklar beklediğimizin aksine oldukça sakindi. Belki de pazartesi olduğu için çok fazla turist yoktu. Bu durum, ortama huzurlu ve nostaljik bir hava katmıştı.

Later, we stopped by two lovely places: Lalezar Konağı and Şeker Konağı. Both reflected the city’s historic architecture and warm hospitality. At Lalezar, I admired a golden mirror hanging on a white wall, surrounded by traditional tile art. The setting was elegant yet homely. At Şeker Konağı, pastel-colored benches and floral wall paintings made the courtyard look like something out of an old Turkish movie. We had tea there, savoring the peacefulness of the afternoon.

Daha sonra iki güzel mekâna uğradık: Lalezar Konağı ve Şeker Konağı. Her ikisi de şehrin tarihi mimarisini ve sıcak misafirperverliğini yansıtıyordu. Lalezar Konağı’nda beyaz duvara asılmış altın bir ayna vardı; etrafında geleneksel çini tablolar süslenmişti. Ortam hem zarif hem de samimiydi. Şeker Konağı’nda ise pastel renkli banklar ve duvardaki çiçek desenleriyle avlu, eski bir Türk filmini andırıyordu. Orada çay içtik, öğleden sonranın huzurunu doyasıya yaşadık.

Before leaving, we also stopped by a small antique shop. The shelves were filled with handcrafted items — old radios, necklaces, glass beads, ceramic teapots, and evil-eye charms. Each object told a story of its own. I bought a small porcelain trinket as a keepsake from this visit. Even though the streets weren’t crowded, there was a charm to Kütahya that came from its simplicity and authenticity.

Dönmeden önce küçük bir antikacı dükkânına da uğradık. Raflar el yapımı eşyalarla doluydu — eski radyolar, kolyeler, cam boncuklar, seramik çaydanlıklar ve nazar boncukları… Her obje sanki kendi hikâyesini anlatıyordu. Bu geziden hatıra olarak küçük bir porselen süs eşyası aldım. Sokaklar kalabalık olmasa da Kütahya’nın sadeliğinden ve doğallığından gelen özel bir cazibesi vardı.

By late afternoon, it was time to head back home. The return journey took another four hours, but this time the car was filled with laughter, stories, and relief. We reached home around 7 p.m., tired but content. Visiting Kütahya was more than just picking up my brother — it was a small family adventure, filled with meaning, nostalgia, and a deeper appreciation for Turkey’s hidden gems.

Akşamüstü olduğunda artık eve dönüş zamanı gelmişti. Dönüş yolculuğu yine dört saat sürdü ama bu kez arabada kahkahalar, sohbetler ve huzur vardı. Akşam saat yedi gibi eve vardık; yorgunduk ama mutluyduk. Kütahya ziyareti sadece kardeşimi almak değildi — anlamı, geçmişi ve Türkiye’nin gizli güzelliklerine dair farkındalığı içinde barındıran küçük ama özel bir aile yolculuğuydu.