Evening Walk in Kağıthane – My Wednesday Story (eng-tr)

It was one of those evenings when I felt like walking instead of taking the bus. After leaving work, I decided to skip the rush hour traffic and head to the metro station on foot. Lately, I’ve been spending most of my evenings indoors, so the idea of walking felt refreshing. The moment I stepped outside, the cool breeze hit my face, and I realized how much I had missed these quiet walks after a long day.

O akşam iş çıkışı otobüse binmek istemedim. Zaten trafiğin yoğun olacağını biliyordum, bu yüzden metroya yürüyerek gitmeye karar verdim. Uzun zamandır doğru düzgün yürümüyordum, bu yüzden bu fikir bana çok iyi geldi. Dışarı adım attığım anda yüzüme vuran serin hava, ne kadar özlediğimi hatırlattı. Günün tüm yorgunluğunu geride bırakır gibi hissettim.

Kağıthane Municipality has built a long walking path that runs parallel to the road, lined with soft lights and small patches of greenery. Even though it was dark, the area was alive — people walking, some jogging, others chatting under their umbrellas. The rhythm of the city felt calm yet vibrant, a mix of rain, light, and motion. I thought to myself, “This is exactly what I needed.”

Kağıthane Belediyesi uzun bir yürüyüş yolu yapmış. Yol boyunca lambalar, küçük yeşil alanlar ve bisiklet şeritleri vardı. Hava karanlık olmasına rağmen sokaklar canlıydı — yürüyen insanlar, koşanlar, bazen şemsiyesiyle duranlar… Şehrin temposu yavaş ama huzurluydu. “İşte tam da buna ihtiyacım varmış,” dedim kendi kendime.

It had been quite a while since I walked like this. Most days, I rush from one thing to another without even noticing the city around me. But that evening, I took my time. I noticed the reflections of the streetlights on the wet pavement, the sound of cars passing by, and even the faint smell of rain in the air.

Gerçekten de uzun zamandır böyle yürümemiştim. Genelde günüm koşuşturmayla geçiyor, çevreme bakmadan bir yerden bir yere yetişmeye çalışıyorum. Ama bu kez durdum. Yavaş yürüdüm. Islak zeminde yansıyan ışıklara, arabaların sesine, yağmurun kokusuna dikkat ettim. Küçük şeyler ama insana yaşadığını hissettiren türden.

I owe this small but meaningful decision to the Wednesday Walk community. Every week, seeing other people share their stories — short walks, long hikes, or even quiet corners of their neighborhoods — inspires me to move, to look around, to connect. This time, I wanted to be part of it too.

Bu kararı almamda Wednesday Walk topluluğunun etkisi büyük. Her hafta insanların yürüyüşlerini, şehirdeki köşelerini, doğada geçirdikleri vakitleri paylaşmaları bana da ilham veriyor. Bu kez ben de paylaşmak istedim.

As I walked further, I passed a small park. On one of the benches sat a cat, calmly watching people pass by. It looked comfortable, maybe even proud of its little spot under the glowing green lights. I couldn’t resist taking a picture. That cat felt like a symbol of peace in the middle of the city rush.

Yürüyüşüm sırasında küçük bir parka uğradım. Bir bankta oturan bir kedi vardı. İnsanların gelip geçişini sakin sakin izliyordu. Etrafındaki yeşil ışık altında çok huzurlu görünüyordu. Dayanamadım, bir fotoğraf çektim. O kedi sanki şehir karmaşasının ortasında bir dinginlik sembolü gibiydi.

The walk took around thirty minutes in total. Toward the end, the drizzle turned into real rain, and my beige coat started to get soaked. I laughed to myself — of course, it had to rain right when I didn’t take the bus! But it didn’t bother me at all. There was something comforting about it. The rain made the city look even more beautiful, and every drop on my coat felt like a tiny reminder that I was truly present in that moment.

Yürüyüşüm yaklaşık yarım saat sürdü. Sonlara doğru yağmur hızlandı, pardösüm ıslandı. Ama bu bana keyifli geldi. Otobüse binmeyip yağmurda yürümek biraz deliceydi belki ama güzel hissettirdi. Her damla, o anı gerçekten yaşadığımı hatırlattı bana.

When I finally reached the metro station, the escalators were shiny and wet from everyone’s umbrellas. People stood quietly, tired but peaceful. I waited for my train, watching raindrops slide down the glass panels. Sometimes, just watching the rain fall makes me feel grounded — like the world slows down for a while.

Metro istasyonuna vardığımda, yürüyen merdivenlerin metal yüzeyine yağmur damlaları düşmüştü. İnsanlar sessizce bekliyordu. Herkesin yüzünde günün yorgunluğu ama bir yandan da bir huzur vardı. Camdan dışarıya baktım, yağmur rayların üzerine düşüyordu. Bazen sadece yağmuru izlemek bile iyi geliyor.

It took me more than an hour to get home, but I didn’t mind. I put my things down, changed into my comfortable clothes, and headed straight to the kitchen. My mom had baked apple cookies earlier that day — they were waiting for me on the counter. I promised myself I’d eat just one… but I ended up having three 🙈 They were so soft, warm, and full of cinnamon flavor.

Eve vardığımda bir saatten fazla geçmişti ama umursamadım. Üzerimi değiştirdim, mutfağa geçtim. Annem elmalı turta yapmıştı. “Sadece bir tane yiyeceğim,” dedim ama üç tane yedim 🙈 Yumuşacıktı, tarçın kokusu eve yayılmıştı.

To end the night, I watched one of my favorite Korean dramas. I love how calm they make me feel — the characters, the music, the atmosphere. They have this quiet charm that helps me unwind after a long day. As I sat there, cozy and full, I thought about how a simple decision to walk home turned my ordinary evening into something memorable.

Sonra televizyonun karşısına geçip bir Kore dizisi açtım. O dizileri izlemek beni rahatlatıyor. Karakterlerin sakinliği, müziğin huzuru… Günün stresini alıp götürüyor. O an düşündüm: Sadece yürümeyi seçmek, sıradan bir günü bile güzelleştirebiliyor.

Sometimes it’s not about big adventures. It’s about noticing the small things — the sound of rain, the lights on the path, a friendly cat, a warm cookie. I went to bed feeling grateful for that. And I know next Wednesday, I’ll be ready to walk again.

Bazen büyük şeyler yapmamız gerekmiyor. Küçük detayları fark etmek yetiyor — yağmurun sesi, yolun ışıkları, bir banktaki kedi, ya da sıcacık bir kurabiye… O akşamın sonunda minnettarlıkla doluydum. Ve biliyorum, gelecek çarşamba yine yürümek isteyeceğim.