A City That Lives in Your Heart: Diyarbakır/Turkey (eng-tr)

Hello everyone, last week I went to Diyarbakır/Turkey.
There are some cities that you don’t just visit—you feel them. Diyarbakır is exactly that kind of place. I spent only a few days there, but the city somehow stays with you long after you leave. It’s not just the ancient walls, the old streets, or the black basalt stones that tell centuries of stories. It’s the sound of people greeting each other warmly in Kurdish, the smell of fresh tea brewing by the river, and the call to prayer echoing softly between the old mosques. Every corner feels alive with a sense of belonging, resilience, and pride.

Bazı şehirler vardır, sadece gezmezsin—hissedersin. Diyarbakır tam da böyle bir şehir. Orada sadece birkaç gün geçirdim ama insanın içine işleyen bir havası var. Sadece yüzyılların hikayesini anlatan kara bazalt taşları, dar sokakları ya da tarihi surları değil mesele. İnsanların Kürtçe selamlaşmalarındaki samimiyet, nehir kenarında kaynayan çayın kokusu ve eski camiler arasında yankılanan ezan sesi… Her köşe bir aidiyet, direniş ve gurur duygusuyla dolu.

When you walk through the old streets of Sur, time feels slower. The rhythm of life changes. You see children playing under arches that have stood for centuries, old men chatting over small glasses of tea, and the smell of roasted chestnuts floating in the air. Every wall has a texture, every stone carries memory. I sat in one of the historic courtyards, with its arched walls and ivy-covered corners, sipping Turkish coffee as the sky turned gold at sunset. It was peaceful in a way that only ancient cities can be.

Sur’un dar sokaklarında yürürken zaman yavaşlıyor. Hayatın ritmi değişiyor. Yüzyıllardır ayakta duran kemerlerin altında oynayan çocuklar, küçük çay bardaklarıyla sohbet eden yaşlılar, havaya karışan kestane kokusu… Her duvarın bir dokusu, her taşın bir hatırası var. Arnavut kaldırımlı bir avluda oturup akşamüstü altın ışığında kahvemi yudumlarken, zamanın durduğunu hissettim. Bu kadar eski bir şehirdeki huzur, başka hiçbir yerde bulunmuyor.

One evening, I sat by the Tigris River, facing the beautiful Ten-Eyed Bridge. The water shimmered under the lights, and the sound of boiling tea filled the silence. Across the bridge, you could see the outlines of history itself. There was something grounding about that moment—like you’re connected to everyone who’s ever sat by that river before. Diyarbakır makes you think of time differently; it reminds you that civilizations rise and fall, but culture and warmth endure.

Bir akşam Dicle Nehri kıyısında, On Gözlü Köprü’nün karşısında oturdum. Suyun üstünde ışıklar dans ediyor, sessizliği sadece çayın kaynama sesi bozuyordu. Köprünün ötesinde tarihin silueti vardı sanki. O an insana tuhaf bir huzur veriyor—sanki senden önce burada oturmuş herkesle bağ kuruyorsun. Diyarbakır insana zamanı başka düşündürüyor; uygarlıkların gelip geçtiğini ama kültürün ve sıcaklığın hep kaldığını hatırlatıyor.

The city’s walls are incredible. When you stand next to them, you realize how small you are compared to what humanity can build and preserve. They say Diyarbakır’s city walls are among the longest in the world after the Great Wall of China—and when you see them glowing under the evening sun, you believe it. I walked around for hours, just admiring the stones, the shadows, and the silence that surrounds them.

Diyarbakır surları gerçekten büyüleyici. Yanında durunca insan kendini küçük hissediyor; hem yapılan işin büyüklüğünden hem de yüzyıllar boyunca ayakta kalmış olmasından. Çin Seddi’nden sonra dünyanın en uzun şehir surlarından biri olduğunu söylüyorlar, ve gün batımında taşların ışıkla buluştuğu o an bunu tüm kalbinle kabul ediyorsun. Saatlerce yürüdüm, sadece taşlara, gölgelere ve sessizliğe baktım.

Diyarbakır’s streets at night are something else. The lights, the music, the laughter—it’s all mixed with a deep sense of history. Modern cafes sit next to centuries-old buildings, and you can sip espresso or menengiç coffee surrounded by black stones that have seen empires rise and fall. The contrast is fascinating; it’s like old and new decided to live together here in perfect harmony.

Diyarbakır’ın geceleri bambaşka. Işıklar, müzik, kahkahalar… hepsi tarihle iç içe. Yüzyıllık taş binaların arasında modern kafeler var. Menengiç kahveni yudumlarken aynı anda bin yıl öncesinden kalma duvarlara bakıyorsun. Eskiyle yeninin bu kadar doğal birleştiği başka şehir azdır. Sanki geçmiş ve bugün burada el sıkışmış gibi.

R

What touched me most was the city’s soul. Diyarbakır is not just a place—it’s a feeling, a story that continues to be written every day. For the Kurdish people, it’s more than a hometown; it’s a symbol of identity, resilience, and culture. You feel that pride in their language, their music, their hospitality. Everyone I met was warm, curious, and full of stories. Even the shop signs and street poems—written in Kurdish—felt like whispers of the city’s heart.

Ama beni en çok etkileyen şey şehrin ruhuydu. Diyarbakır sadece bir yer değil; her gün yeniden yazılan bir hikâye gibi. Kürt halkı için bu şehir bir memleketten çok daha fazlası—bir kimlik, bir direnç, bir kültür simgesi. O gururu dillerinde, müziklerinde, misafirperverliklerinde hissediyorsun. Tanıştığım herkes sıcakkanlı, meraklı ve hikâyelerle doluydu. Sokak tabelalarındaki Kürtçe dizeler bile sanki şehrin kalbinden gelen fısıltılar gibiydi.

Leaving Diyarbakır wasn’t easy. It’s one of those cities that makes you promise yourself to come back. Maybe for the tea by the river, maybe for the streets of Sur, or maybe just to feel that same timeless calm again. Whatever the reason, I know this—Diyarbakır leaves a mark on your heart, and once you’ve seen it, you’ll always carry a piece of it with you.

Diyarbakır’dan ayrılmak kolay olmadı. Bu şehir insana “bir gün tekrar döneceğim” dedirtiyor. Belki Dicle kıyısında içilen bir çay için, belki Sur sokaklarında yürümek için, belki de sadece o zamansız huzuru yeniden hissetmek için. Sebebi ne olursa olsun, bildiğim bir şey var: Diyarbakır kalbinde iz bırakıyor ve bir kez gördükten sonra, o şehrin bir parçasını hep yanında taşıyorsun.