The Sense of Impermanence and the Self / မမြဲခြင်းသဘော နှင့် အတ္တ (Eng - Myan)
I went for a walk this morning. This morning was different from the previous days. The wind was blowing hard all day long. It was winter, so the cold had become noticeably colder. The wind was making the cold even colder. Sometimes, my steps were stiff because of the cold wind that was blowing hard on my face.
The weather was nice. The sky was clear and cloudless. Although the sun was shining, it was not warm enough. I walked along the railway. The railway was lined with yellow wild sunflowers, which was very beautiful. The wind made the yellow flowers sway and sway. I looked closely at the wild sunflowers, and some of them had already lost their petals. They would soon be gone. When I thought about this, my ego naturally wanted the sunflowers to always bloom like this. This is human nature. Humans want good things to last longer and bad things to pass quickly. Isn't that ego?
In this world, whether good or bad, things happen and then they disappear. Those good or bad things always disappear when the cause for their existence ends. Thinking about this makes me think more about impermanence. Then I feel that the ego gradually decreases and the heat of the mind also subsides. Well... impermanence is a good medicine, if you can use it well...
These are just my thoughts and opinions and are not intended for anyone...*
This place is further away than I used to walk. It's where I first feel the sun in the morning
Beautiful Morning Galory, Blue is peaceful
Wild Sunflowers, which will soon be gone, are beautiful yellow flowers that have given me deep thoughts this morning. Seeing the yellow reminds me of the first yellow motorbike I bought
This house looks a little strange. I don't think people live there
Where I usually walk
Thanks for Reading
မမြဲခြင်း သဘောနှင့် အတ္တ
ဒီနေ့မနက် လမ်းလျှောက်ထွက်ဖြစ်သည်။ ယနေ့မနက်ခင်းမှာ ယခင်နေ့များထက် ထူးခြားမှုတစ်ခုရှိသည်။ လေကြမ်းများတရက်ဆက် တိုက်ခက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဆောင်းဉီးရောက်ပြီမို့ အအေးဓာတ်က သိသိသာသာ အေးလာပြီ။ ထိုအအေးဓာတ်ကို ပိုပြီး အေးအောင်အားပေနေသည်က ထိုလေကြမ်းများ။ တစ်ခါတစ်ခါ ပါးကို တရက်ဆက် တိုက်ခက်လာသောလေစိမ်းအေးအေးကြီးကြောင့် လှမ်းနေသော ကျွန်တော့် ခြေလှမ်းများ တုံ့ကနေဖြစ်သွားရသည်။
ရာသီဉတုက သာယာသည်။ တိမ်ကင်းစင်ပြီး ကောင်းကင်ရှင်းနေသည်။ နေရောင်မြင်နေရပေမဲ့ လုံလောက်တဲ့ အနွေးဓာတ်ကိုတော့ မရရှိနိုင်သေးပေ။ ရထားလမ်းအတိုင်း ငါလမ်းလျောက်ထွက်လာခဲ့သည်။ အဝါရောင် နေကြာရိုင်းတွေကာရံထားတဲ့ ရထားလမ်းက သိပ်ကိုလှနေသည်။ လေကြမ်းတွေကြောင့် ထိုအဝါရောင် ပန်းတွေက ယိမ်းထိုးပြီး ကနေသယောင်ရှိသည်။ နေကြာရိုင်းပန်းတွေကို သေချာကြည့်မိတော့ တချို့မှာ ပန်းဖက်တွေကြွေလွှင့်ကုန်ကြပြီ။ မကြာခင်မှာ သူတို့နှုတ်ဆတ်ကြရတော့မည်။ ဒီလိုတွေးမိတော့ နေကြာရိုင်းပန်းလေးတွေကို အမြဲ ဒီလိုပွင့်လန်းနေစေချင်တဲ့ အတ္တစိတ်က အလိုလိုပေါ်လာသည်။ ဒါဟာလူသားပါပဲ။ လူသားတွေဆိုတာ ကောင်းတာတွေကို ရှည်ကြာစေချင်ကြပြီး မကောင်းတာတွေကို အမြန်ကုန်လွန်စေချင်ကြသည်။ ဒါဟာ အတ္တပဲမဟုတ်လား?။
ဒီကမ္ဘာမှာ ကောင်းတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဆိုးတာပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ဖြစ်ပြီးရင် ပျက်ကြရတာချည်းပါပဲ။ ထိုကောင်းသော ဒါမှမဟုတ် မကောင်းသော အရာတွေဟာ သူတို့ဖြစ်တည်နေတဲ့ အကြောင်းတရား ကုန်ဆုံးသွားတဲ့အခါ ပျောက်ကွယ်သွားကြရစမြဲဖြစ်သည်။ ဒီလိုတွေ တွေးမိတော့ မမြဲခြင်းတရားကို ပိုပြီးဆင်ခြင်မိလာသည်။ ထိုနောက် အတ္တတွေလည်း တဖြေးဖြေးလျော့ပါးသွားသလို စိတ်ရဲ့အပူတွေကိုလည်း သက်သာပျောက်ကင်းသွားစေတယ်လို့ ခံစားရသည်။ အင်း... မမြဲခြင်းတရားဟာ သုံးတက်ရင်တော့ ဆေးကောင်းတစ်လက်ပါပဲလေ...
ဒီအရာတွေသည် ကျွန်တော့်အတွေးနှင့် ထင်မြင်ချက်များသာဖြစ်ပြီး မည်သူတစ်ဉီးတစ်ယောက်ကိုမှ မရည်ရွယ်ပါကြောင်း...
အချိန်ပေးပြီး ဖတ်ရှုပေးသည့်အတွက် ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါသည်
ကိုကိုမိုးဟိန်း
@myanmarkoko
27.11.25
Thu