Incublus Remembers: Escape from the Bull - Incublus'un Anıları: Boğadan Kaçış [EN-TR]
I know I need to continue this series, so I need to write down these memories before I forget them. How did I escape from a bull when I was a small child? If you're curious, keep reading.
When I was a child, my mother was very strict, so we did whatever she said, but sometimes my brother and I would run away from home and go to our grandparents’ house or the market. On another such day, my brother and I left the house and were on our way to our grandparents’ house. We were almost there when I saw a bull coming from the other side. It was running toward us, so I grabbed my brother’s hand and started running backward.
I have no idea what the bull was doing there at that moment, but the only thing that came to mind was that it had broken free and escaped. My brother and I were wearing slippers, which are the worst things to run in. We ran and ran, and finally, as we approached the house, we hid in a corner. Fortunately, the bull passed by us and went on its way, but it was one of the worst memories of my childhood. Later, the bull's owner came running and asked us if we had seen the bull. We had seen it, but we wished we hadn't. We told him which direction the bull had gone, and he started following it. I don't know if he caught it or not.
When we got home, my brother was crying nonstop, and my mother thought I had made him cry, but I wasn't to blame. After all, it wasn't my idea to run away from home. We had decided together. But you know how little brothers are sometimes—they cry for no reason, and since you're the older one, your family gets mad at you. Whether you’re guilty or not doesn’t matter. Anyway, I told my mother what happened, and of course she didn’t believe me because it didn’t sound plausible that two little kids had escaped from a bull. Maybe it wasn’t running that fast, or maybe it was jumping around, I don’t know. Later, she talked to the bull’s owner and believed us. I don’t remember my heart ever beating that fast when I was a child.
After that day, I don’t remember going out of the house without my mother for a very long time; it was a big lesson for us. Even when we went to the market right next to our house, we went with my mother. Practical education is needed for children to learn lessons XD
Maybe my brother doesn’t even remember this story I’m telling now; I was 7 or 8 years old at the time, and he was around 5. Thank you very much for reading. Do you have any similar memories? Did you ever run away from an animal as a child? You can share them in the comments. See you in the next post...
TR
Bu seriyi sürdürmem gerektiğini biliyorum bu yüzden bu anıları unutmadan bir şekilde yazıya dökmem gerekiyor. Çok küçük bir çocukken bir boğadan nasıl mı kaçtım? Merak ediyorsanız okumaya devam edin.
Çocukken annem çok baskın olduğu için o ne derse yapardık ama bazen kardeşimle evden kaçardık ve ya dedemlere ya da markete giderdik. Yine böyle bir günde kardeşimle evden çıktık ve dedemlere gidiyorduk. Neredeyse dedemlere varmıştık ki karşı taraftan bir boğanın geldiğini gördüm. Koşarak geliyordu ve kardeşimin elinden tutup geri doğru koşmaya başladık.
Boğanın o an orada ne işi vardı hiçbir fikrim yok ama aklıma gelen tek şey ipini koparıp kaçtığıydı. Kardeşimle ayağımızda terlikler vardı ve bunlar koşmak için en kötü şeyler. Koştuk koştuk ve sonunda eve yaklaşınca bir kenara saklandık. Neyse ki boğa yanımızdan geçip gitti ama bu çocukken yaşadığım en kötü anılardan biriydi. Daha sonra boğanın sahibi koşarak geldi ve boğayı görüp görmediğimizi sordu. Onu gördük ama görmemiş olmayı dilerdik. Ona boğanın ne tarafa gittiğini söyledik ve arkasından takip etmeye başladı. Yakaladı mı yakalamadı mı bilmiyorum.
Eve döndüğümüzde kardeşim durmadan ağlıyordu ve annem onu benim ağlattığımı düşündü halbuki benim bir suçum yoktu. Evden kaçmak benim fikrim değildi sonuçta. Buna ortak karar vermiştik. Ama küçük kardeşleri bilirsiniz bazen yalandan ağlarlar ve aileniz büyük olan siz olduğunuz için size kızar. Suçlu olup olmamanızın bir önemi yoktur. Her neyse anneme olanları anlattım ve elbette bana inanmadı çünkü iki küçük çocuğun bir boğadan kaçmış olması kulağa inandırıcı gelmiyor. Belki de o kadar hızlı koşmuyordu ya da sağa sola sıçrayıp duruyordu, bilmiyorum. Daha sonra boğanın sahibiyle konuştu ve bize inandı. Çocukken kalbimin hiç o kadar hızlı attığını hatırlamıyorum.
O günden sonra çok uzun süre evden annem olmadan çıktığımızı hatırlamıyorum, bize büyük bir ders olmuştu. Evimizin dibindeki markete giderken bile annemle birlikte gidiyorduk. Çocukların ders almaları için uygulamalı eğitim gerekiyor XD
Belki de kardeşim şu anda bu anlattığım hikayeyi hatırlamıyordur bile, o yıllarda 7-8 yaşındaydım ve o da 5 yaşında falandı. Okuduğunuz için çok teşekkür ederim. Sizin hiç böyle bir anınız var mı? Çocukken bir hayvandan kaçtığınız falan? Yorumlarda paylaşabilirsiniz. Bir sonraki gönderide görüşmek üzere...
Çocukluk anım değil ama benimde kötü bir anım var. 3 yıl önce köy okulunda çalışırken öğretmen arkadaşım ve beni inekler kovalamıştı. Okul bahçesinin kapısını kapatarak kurtulmuştuk. Çok korkunçtu gerçekten. Sahibi okula geldi ve bizden özür dilemişti.
O zaman çok korkmuştum ama şuan gülerek anlatabilirim 🙂
Bu boğaları anlamanın imkânsız olduğu kadar anneleri de anlamak imkânsız. Köy yerinde dedeye gitmek bu kadar sorun olmamalı bence özellikle de bizim çocukluk yaşlarımızda. (Şu anda elbette büyük bir sorun) Boğanın yanınızdan geçip gitmesine sevindim. Özellikle de azgın boğalar bunu bizim köyde de çok yapıyorlardı. Birkaç arabayı da parçaladılar.