It has been a long time since I shared a story I wrote here. In fact, I've only shared a few. You never know where inspiration will come from, get ready for the story of the House on the Hill.

---

Young Kubo was playing with his dog around his house, he threw a stick at his dog and was watching the sky waiting for him to bring it back. The house on the hill caught his attention. This house was far away from the other houses, he had seen all his neighbors in the village at least once, but he had never seen whoever lived in this house. There were rumors in the village that no one lived in that house. Of course, there were other rumors that an old man lived alone in that house. But how could a single man live there? What did he eat and drink? It was miles away from the nearest grocery store and that house didn't even have a driveway. While the boy was thinking this, his dog brought the stick and started wagging its tail. He was waiting for Kubo to throw it again. This time the boy threw the stick with all his strength and sighed “one day I will enter that house”.

At dinner he asked his parents who lived there, but they knew no more than he did. They said only rumors and the boy was not satisfied. He asked, "Why doesn't anyone go there and check? His father said that sometimes it is better not to question things too much, son. Sometimes curiosity gets you into trouble. If nobody goes there, there must be a reason, right? Just focus on your school, study and have fun with your friends. The parents thought that the child had closed the matter that day, but the matter was not closed. The boy's curiosity was growing every day.

The boy had an idea. He would tell his friends at school about it and the bravest among them would go to check the house. He told 4-5 of his closest friends about the issue during lunch break. They all wondered what happened in that house, but no one more than Kubo. 2 of his friends didn't want to go there, Kubo thought they were scared and tried to encourage them, but in vain. The other 3 friends thought there was nothing there and agreed to go. A few days passed and Kubo took his father's car out of the garage and set off with his friends.

They had to drive as far as they could, they couldn't walk the whole way. On the way they were singing to encourage themselves and say that they were not afraid. In fact, there was a little bit of fear in all of them, but the sense of curiosity prevailed. As they got closer, their excitement grew. It was with these mixed feelings that they made it to the dirt road, which they could not travel by car.

As they started walking, dark clouds began to cover the air. The fear in them grew as they walked. As they approached the house, they saw barbed wire on the side of the dirt road. This increased their fear even more. Why should there be barbed wire where no one lives? They stopped 100 meters from home. A friend said he had given up coming, but it was too late. He could not walk back up the dirt road alone. He tried to dissuade the others but failed. Kubo told his friends that they were only 100 meters away from solving this mystery. Why would they stop now? They had to move on and they did.

They came to the door of the house and Kubo was at the front. He took a deep breath and knocked on the door. The door was a very old wooden door, it creaked when I knocked. Kubo called out “is anyone home?” There was no answer. After waiting for a while, he turned the door handle and the door was open. Kubo went in first and told his friends to follow him. They went in with their friends, but there was nothing in the house. There was only a chair, a table and kitchen utensils. Kubo turned to his friends and said, "I think you were right. There's no one here. Before going upstairs they called out again “is anyone here?” It was obvious that they would not get an answer to this question either. They went upstairs and there was nothing there either, but upstairs they found some knives, a coat and an apron. This scared them very much. They ran out and started running on the dirt road.

As soon as they got in the car, they stepped on the gas and drove to the busiest part of the city. They no longer wanted to be alone. They stopped by the sea where there were people. They each took a cup of coffee and tried to calm down. They had to tell others about it because it was too heavy a secret for them to carry. But who would believe them? If they told their parents, maybe they would be angry with them. They set out to think together...

To Be Continued

Thank you for reading, I hope you liked it. I haven't decided yet how the second part will go, but I have some ideas. I hope nothing happens to Kobe and his friends :P

TR

Burada kendi yazdığım bir hikayeyi paylaşmayalı çok uzun zaman oldu. Aslına bakarsanız sadece birkaç tane paylaşmıştım. İlhamın nerede geleceğini bilemiyorsunuz, tepedeki evin hikayesine hazır olun.

---

Genç çocuk evinin etrafında köpeğiyle birlikte oynuyordu, köpeğine bir sopa fırlattı ve geri getirmesini beklerken gökyüzünü izliyordu. Dikkatini tepedeki ev çekti. Bu ev diğer evlerden çok uzaktaydı, köydeki bütün komşularını en az bir kere görmüştü ama bu evde kim yaşıyorsa onu hiç görmemişti. Köyde o evde kimsenin yaşamadığına dair rivayetler vardı. Tabi başka rivayetler de vardı, o evde yaşlı bir adamın tek başına yaşadığına dair. Ama tek başına bir adam orada nasıl yaşayabilirdi ki? Ne yer ne içerdi? En yakın markete kilometrelerce uzaktaydı ve o evin bir araba yolu bile yoktu. Çocuk bunları düşünürken köpeği sopayı getirdi ve kuyruğunu sallamaya başladı. Tekrar fırlatmasını bekliyordu. Çocuk bu sefer tüm gücüyle sopayı fırlattı ve iç geçirdi "bir gün o eve gireceğim".

Akşam yemeğinde anne ve babasına orada kimin yaşadığını sormuş ama onlar da kendisinden daha fazlasını bilmiyorlarmış. Sadece söylentiler olduğunu söylediler ve çocuk tatmin olmadı. “Neden kimse oraya gidip kontrol etmiyor?” diye sordu. Babası, bazen bazı şeyleri çok fazla sorgulamamanın daha iyi olduğunu söyledi oğlum. Bazen merak başını belaya sokar. Kimse oraya gitmiyorsa bir nedeni olmalı, değil mi? Sen okuluna odaklan, derslerine çalış ve arkadaşlarınla eğlen. Anne baba çocuğun o gün konuyu kapattığını düşündü ama konu kapanmamıştı. Çocuğun merakı her geçen gün artıyordu.

Çocuğun aklına bir fikir geldi. Bunu okuldaki arkadaşlarına anlatacak ve aralarından en cesur olanları evi kontrol etmeye gidecekti. Öğle tatilinde en yakın 4-5 arkadaşına konuyu anlattı. Hepsi o evde ne olduğunu merak ediyordu ama Kubo kadar merak eden yoktu. Arkadaşlarından 2'si oraya gitmek istemedi, Kubo korktuklarını düşündü ve onları cesaretlendirmeye çalıştı ama nafile. Diğer 3 arkadaşı orada bir şey olmadığını düşündü ve gitmeyi kabul etti. Aradan birkaç gün geçti ve Kubo babasının arabasını garajdan çıkarıp arkadaşlarıyla birlikte yola koyuldu.

Gidebildikleri kadar uzağa gitmek zorundaydılar, tüm yolu yürüyemezlerdi. Yolda kendilerini cesaretlendirmek ve korkmadıklarını söylemek için şarkı söylüyorlardı. Aslında hepsinin içinde biraz korku vardı ama merak duygusu ağır basıyordu. Yaklaştıkça heyecanları da artıyordu. İşte bu karışık duygular içinde arabayla gidemeyecekleri toprak yola vardılar.

Yürümeye başladıklarında havayı kara bulutlar kaplamaya başladı. İçlerindeki korku yürüdükçe büyüyordu. Eve yaklaştıklarında toprak yolun kenarında dikenli teller gördüler. Bu korkularını daha da arttırdı. Kimsenin yaşamadığı bir yerde neden dikenli teller olsun ki? Eve 100 metre kala durdular. Bir arkadaşları gelmekten vazgeçtiğini söyledi ama artık çok geçti. Toprak yoldan tek başına geri dönemezdi. Diğerlerini vazgeçirmeye çalıştı ama başaramadı. Kubo arkadaşlarına bu gizemi çözmeye sadece 100 metre uzaklıkta olduklarını söyledi. Neden şimdi dursunlar ki? Devam etmeleri gerekiyordu ve ettiler.

Evin kapısına geldiler ve Kubo ön taraftaydı. Derin bir nefes aldı ve kapıyı çaldı. Kapı çok eski bir ahşap kapıydı, vurunca gıcırdadı. Kubo “Evde kimse var mı?” diye seslendi. Cevap gelmedi. Bir süre bekledikten sonra kapının kolunu çevirdi ve kapı açıldı. Kubo önce içeri girdi ve arkadaşlarına onu takip etmelerini söyledi. Arkadaşlarıyla birlikte içeri girdiler ama evde hiçbir şey yoktu. Sadece bir sandalye, bir masa ve mutfak eşyaları vardı. Kubo arkadaşlarına döndü ve "Sanırım haklıydınız. Burada kimse yok" dedi. Yukarı çıkmadan önce tekrar seslendiler “burada kimse var mı?” Bu soruya da yanıt alamayacakları belliydi. Üst kata çıktılar, orada da bir şey yoktu ama üst katta birkaç bıçak, bir palto ve bir önlük buldular. Bu onları çok korkutmuştu. Koşarak dışarı çıktılar ve toprak yolda koşmaya başladılar.

Arabaya biner binmez gaza bastılar ve şehrin en işlek yerine doğru gittiler. Artık yalnız kalmak istemiyorlardı. İnsanların olduğu deniz kenarında durdular. Her biri bir fincan kahve aldı ve sakinleşmeye çalıştı. Bunu başkalarına anlatmak zorundaydılar çünkü bu onlar için taşıyamayacakları kadar ağır bir sırdı. Ama onlara kim inanırdı ki? Ailelerine anlatırlarsa belki de onlara kızacaklardı. Birlikte düşünmeye başladılar...

Devam Edecek

Okuduğunuz için teşekkürler, umarım beğenmişsinizdir. İkinci bölümün nasıl sona ereceğine henüz karar vermedim ama bazı fikirlerim var. Umarım Kobe ve arkadaşlarının başına bir şey gelmez :P