Herkese merhabaa!!!

Umarım iyisinizdir ya da iyi olmaya çalışıyorsunuzdur. Ben iyi sayılırım. Bugün sizinle bir konu hakkında konuşmak istiyorum. Ben kendimi biildim bileli stres atma yöntemim şarkı söylemek olmuştur. Sondan söyleyeceğimi baştan söylemek istiyorum. Sizin stres atma yönteminiz ne? Varlığından hiç vazgeçemediğiniz ve çok sıkıldığınızda "Hadi bunu yapayım." dediğiniz bir şey.

Bazıları için bu yazı yazmak olabilir, belki çizmek, yürümek, koşmak... Daha nicesi. Sanırım bu biraz da kişilik yansıması. Şu zamana kadar stres atmayı şarkı söylemek ile bağdaştırmış birisine daha rastlamadım ama yürüyeni, koşanı ve çizeni çok gördüm.

Gelmek istediğim nokta ise eğer olur da siz de şarkı söyleyerek stres atabiliyorsanız favori bir sanatçınız var mı? Son zamanlarda yıllardır dinlediğim bir playlistimi tekrar buldum. O şarkıları dinledikçe geçmişin bazı noktalarını tekrar yaşamışım gibi hissettim.

Genel olarak hatırladıklarım olaylar veya insanlar değildi de o şarkıları söylerkenki duygularımdı. Hep bazı şarkıların tanımını belli duygularla yaparız ya, bana da aynısı oldu. Benim için buram buram özlem, hüzün ve pişmanlık kokan birkaç şarkıyı seslendirdim yine.

Maple & Rye'dan Hymns of Poseidon. Bazı sözlerinin o zamanlarda bana hissettirdiklerini hatırladım. Bana özgürlük isteğini hatırlatıyordu. O sıralar fiziksel olarak yapabildiklerim dahi kısıtlıydı. Ritmi, sözleri beni ayağa kalkmaya çağırıyordu. Kalkamıyordum orası ayrı bir konu. Şimdi rahat rahat yapabildim bunu. Sanki kalbimin üstündeki yük biraz azalmış gibi hissettim. Hem şarkıyı söylüyor hem de ayakta durup dans edebiliyordum.

Elimizdekilerin değerini bilmek gerekiyormuş gerçekten. Bugün biraz daha anladım bunu.

Sonra şarkı değişip Jarle Skavhellen'in 20 Fathoms Deep'e geldi ve kendimi küçülmek isterken buldum. Bu yüzden de yere oturdum biraz. Sanırım bu şekilde hareket edebilmenin rahatlığını istedim. Bazen, evde tek olmanın, çevredeki insanların seni yargılamamasını istemek gerekiyor. Tabii bu yargılamama kısmı sorunlu gibi. Sonuçta beyinlerinin içini görmek, duymak mümkün değil ama yalnız kalmak en iyisi bence.

Çok saçmaladım yine. Kusuruma bakmayın. Biliyorsunuz arada bir geliyorlar bana böyle işte. Eskilerin izlerini görmek böyle yaptı sanırım. Şimdi bir de bütün playlist'i dinlemezsem olmaz. Biraz daha melankolik takılmanın zararı olmaz sanırım. Sonra görüşmek üzere. Kendinize dikkat edin, sağlık ve sevgiyle kalın ve lütfen unutmayın ki;

Bu dünyada sizden başka bir tane daha yok.

Hello everyone!!!

I hope you are well or are trying to be well. I'm kind of fine. Today I want to talk to you about a subject. Since I know myself, my stress relief method has been singing. I want to say from the beginning what I will say from the end. What is your stress relief method? Something you can never give up and when you are very bored you say, ‘Let's do this.’

For some it may be writing, maybe drawing, walking, running... And so on. I think this is also a reflection of personality. Until now, I have not come across anyone who associates stress relief with singing, but I have seen many people who walk, run and draw.

The point I want to get to is, if you can relieve stress by singing, do you have a favourite artist? Recently, I found a playlist that I have been listening to for years again. As I listened to those songs, I felt like I relived some points of the past.

In general, what I remembered were not events or people, but my feelings while singing those songs. We always describe some songs with certain emotions, and it was the same for me. I sang a few songs that smelled of longing, sadness and regret for me again.

Hymns of Poseidon by Maple & Rye. I remembered how some of its lyrics made me feel at that time. It reminded me of the desire for freedom. At that time, even what I could do physically was limited. Its rhythm and lyrics were calling me to stand up. I was unable to stand up, but that's another matter. Now I could do it comfortably. I felt as if the burden on my heart was a little less. I could both sing the song and stand up and dance.

It is really important to appreciate what we have. I realised that a little more today.

Then the song changed to Jarle Skavhellen's 20 Fathoms Deep and I found myself wanting to shrink, so I sat on the floor for a bit. I think I wanted the comfort of being able to move like that. Sometimes, being the only one at home, you want people around you not to judge you. Of course, this non-judgement part seems problematic. After all, it's not possible to see or hear inside their brains, but I think it's best to be alone.

I've been rambling again. I apologise. You know, they come to me from time to time. I guess seeing the traces of the old ones did that. Now I can't not listen to the whole playlist. I guess it wouldn't hurt to be a bit more melancholic. I'll see you later. Take care of yourself, stay in health and love, and please remember that;

You are the only one of you.