Herkese merhabaaa!!!

Umarım iyisinizdir ya da iyi olmaya çalışıyorsunuzdur. Ben iyiyim. Çok mutluyum. Hayatımda büyük ihtimalle başka bir gün bu kadar mutlu olduğumu hatırlamıyorum. Bunun sebebi ise güzel haber üzerine güzel haber almış olmam.

Bir önceki yazımda sizlere Azerbaycan'dan bir teyzemin ve anneannemin geldiğinden bahsetmiştim. Birlikte çok vakit geçirme şansımız olmasa da o bir gün benim kalbimi hafifletmeye yetmişti.

Dün ise hayatımın en büyük şoklarından birisini yaşadım. Belki hatırlarsınız ben 6. katta yaşıyorum fakat asansör olmasına rağmen küçük olduğu için en fazla 2 kişi sığabiliyor. Yukarı gelen misafirlerin bazıları onların alışkanlıkları ile birlikte bazıları merdiven ile geldi.

Kapı kapandı ve herkes kahvaltı masasına oturmaya hazırlanırken buraya gelen teyzelerimden birisi elinde telefonu ile birlikte kapı kısmını videoya almaya başladı. Ben bundan biraz işkillendim açıkçası. Genelde bizim ailemizde sürpriz birisi geldiğinde bu şekilde davranılır.

Kapı çaldığında kapıyı kardeşim açtı ve karşımda Norveç'te yaşayan ve yine en son 15 yıl kadar önce gördüğüm teyzem vardı. O teyzemler ayrı bir yakınız ve ailelerimiz biraz daha yakın. Tabii ki de 5 teyzenin arasında bir adet favori olacak. O da bu teyzem işte.

Karşımda onu görünce gözyaşlarıma engel olamadım hak verirsiniz ki. Ardından ise ben daha teyzeme sarılmaya doyamamışken eniştem de geldi. O adamın elinde büyüdüm diyebilirsiniz. Hani herkesin akrabalar arasında kafa dengi ama ağırlığını da koyan birisi olur ya, o kişi eniştem bizim ailede. Bir de onun yeri gerçekten de ayrıdır.

Düşünün ki babam bile gözyaşlarını tutamadı onu gördüğünde. Annem ve beni saymıyorum bile. Ne kadar gözyaşı ve sevinç kahkahaları vardı o gün bu evin içerisinde. Ne de güzel bir gündü. İhtiyacım da varmış.

Sizlerle ailemin (geniş ailemin) fotoğraflarını paylaşmanın uygun olmayacağını düşündüğüm için buraya eklemeyip birlikte onları Silivri'yi gezdirirken çektiğim fotoğrafların bazılarını ekliyorum. Bir de o fotoğraflarda ağlamaktan yüzüm ve gözlerim o kadar kızarmış ki zaten kendi fotoğraflarım olsa da paylaşmak istemezdim.

Ben bu boş yazıyı biraz fazla uzattım sanırım. Sadece sizlerle son birkaç gündür neden eskisi kadar buluşamadığımı anlatmak istedim. Bu mutlu aksamamın bir sebebi var elbette. Kaç yıldır göremediğim insanların verdiği mutluluğun sarhoşluğunu yaşıyorum hâlâ.

Bir de yarın bir İstanbul ziyaretim olacak. Elbette doktora gidiyorum. Yolumun üzerinde bir gezi noktası yok ne yazık ki çünkü ne zamanım ne de isteğim var buna. Hemen eve geri dönmek istiyorum.

Bu yazıyı da daha fazla saçmalamadan bitirsem iyi olacak. Sonra görüşmek üzere. Kendinize dikkat edin, sağlık ve sevgiyle kalın ve lütfen unutmayın ki;

Bu dünyada sizden başka bir tane daha yok.

Hello everyone!!!

I hope you’re all doing well, or are trying to be well. I’m doing well. I’m very happy. I honestly can’t remember another day in my life when I’ve been this happy. The reason for that is a series of good news one after another.

In my previous blog, I mentioned that one of my aunts from Azerbaijan and my grandmother had come to visit. Even though we didn’t get to spend much time together, that one day was enough to lift a huge weight off my heart.

Yesterday, however, I experienced one of the biggest shocks of my life. You might remember that I live on the 6th floor, and although there’s a lift, it’s quite small—just enough for two people at most. Some of the guests who came upstairs preferred the stairs out of habit.

As the door closed and everyone was about to sit down at the breakfast table, one of my aunts who was visiting started recording a video of the doorway on her phone. I must admit, I found that a bit suspicious. In our family, that sort of behaviour usually means a surprise guest is about to appear.

The doorbell rang. My brother opened it—and there she was: my aunt who lives in Norway, whom I hadn’t seen in almost fifteen years. She and I have always been especially close, and our families too. Naturally, among five aunts, there’s bound to be a favourite—and she’s mine.

When I saw her standing there, I couldn’t hold back my tears, as you can imagine. And before I could even finish hugging her, my uncle walked in too. You could say I grew up with that man. Every family has that one relative who’s both easy-going and commands respect at the same time—that’s my uncle. He truly holds a special place in our family.

Even my father couldn’t hold back his tears when he saw them. My mother and I don’t even count—we were both already crying. There were so many tears and bursts of laughter that day within these walls. It was such a beautiful day. I hadn’t realised how much I needed it.

I thought it wouldn’t be right to share photos of my (extended) family here, so instead I’m adding a few pictures I took while showing them around Silivri. And besides, my own face was so red and swollen from crying that I wouldn’t have wanted to share those photos anyway!

I think I’ve dragged this rather empty blog on for too long. I just wanted to explain why I haven’t been posting as frequently these past few days. There’s a good reason for my cheerful distraction, of course. I’m still basking in the happiness brought by people I haven’t seen in years.

Also, I’ll be visiting Istanbul tomorrow—for a doctor’s appointment, of course. Unfortunately, there aren’t any sightseeing stops along the way, since I neither have the time nor the energy for that right now. I just want to come straight back home.

I think I’d better end this blog before I start rambling any further. See you later. Take care of yourself in advance, stay in health and love, and please remember that;

You are the only one of you.